S04M06 ΦΙΛΟΙ ΠΕΝΤΑΦΥΛΛΟΙ Vs ΦΙΛΟΙ ΤΕΤΡΑΦΥΛΛΟΙ (18/11/2016)

Αυτό που παθαίνω κάθε φορά που πάω να γράψω το ρεπορτάζ, κάπως λέγεται ιατρικά, αλλά δε θυμάμαι.... Ποιες ήταν οι ομάδες; Καμία τύχη να θυμηθώ... Ποιοι έβαλαν τα γκολ; Εδώ παίζουμε με τις πιθανότητες. Πόσο ήρθε τελικά το ματς; Καλά... Θα κάνω μια προσπάθεια, αλλά αν δεν πετύχω κάτι μη με παρεξηγήσετε... Και να με παρεξηγήσετε δηλαδή, δεν έγινε και τίποτα. Την άλλη εβδομάδα πάλι εγώ θα γράψω και εσείς θα διαβάζετε, επομένως προσοχή τι λέτε. Γιατί κάτι τέτοια τα θυμάμαι... (οξεία μυξουδίαση λεγεται η πάθηση, να το προσέξεις)

First things first, που λένε και στο χωρίο μου (αλήθεια είναι αυτό, έχουμε πολλούς από την Καγκουρία εκεί και το λένε συχνά). Το ματσάκι που έγινε αυτή την εβδομάδα είχε πολύ ενδιαφέρον. Ξεκίνησε κατ’ αρχάς σχεδόν στην ώρα του. Πράγμα σπάνιο. Το ποδόσφαιρό που παίχτηκε ήταν καλύτερο από άλλες φορές, αν και έχω την εντύπωση ότι για αυτό δεν ευθυνόμαστε εμείς αλλά ο μικρός που έπαιξε κέντρο. Δε μας πήρε πολύ να καταλάβουμε ότι οι ομάδες ήταν άνισες. Μόλις δέκα λεπτά, όπου το σκορ ήταν ήδη 3 – 0. Αυτό διαγράφτηκε, έγινε αναπροσαρμογή ρόλων και παιχτών (reshuffling το λένε στο χωριό μου αυτό) και το ματσάκι εξελίχθηκε πολύ όμορφα από εκεί και πέρα. 

Το τελικό σκορ δεν έχει μεγάλη σημασία. 2 - 2 πρέπει να ήρθε, αλλά και να μην ήρθε τόσο, εγώ αυτό θυμάμαι. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι τρέξαμε, παίξαμε, ξεδώσαμε και αναμένουμε όλοι με μεγάλη προσμονή την άλλη Παρασκευή να το ξανακάνουμε. Κάτι σαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που η χαρά βρίσκεται στη συμμετοχή.

Το ενδιαφέρον ήταν βέβαια στα εξωαγωνιστικά. Εκεί έγιναν διάφορα, τα οποία και μάλλον τα θυμάμαι καλύτερα. Δε θα σας πω για το Νικόλα τον Τοπάλη, που ακόμα προσπαθεί να μάθει ποιανού ιδέα ήταν η φωτοσοπιά (από τη γνωστή ελληνική λέξη Photoshop) της προηγούμενης αγωνιστικής. Θα σημειώσω στα γρήγορα, γιατί μας περιμένουν και στο W, τα εξής:

Το ευγενές σωματείο της Al Arabi, σωστά σκεπτόμενο και προνοητικά πράττον, σήκωσε κάγκελα στη μια μεριά του γηπέδου για να προστατεύσει το σπίτι του γείτονα. Το άσμα όμως το λέει καθαρά: Δεν έχει σύνορα η καρδιά μου να σε κλείσει, ούτε και κάγκελα το γήπεδο το σουτ σου να κρατήσει! Τα σουτ του Μήτσου αψηφούν τους νόμους της βαρύτητας και δοκιμάζουν τις αντοχές των παραθύρων του δίπλα, μαζί και με τα νεύρα του. Βέβαια, το θέαμα του παππού να σκαρφαλώνει με τα ποδοσφαιρικά του υποδήματα τους τοίχους για να βρει την μπάλα στο τέλος του αγώνα, λίγοι το είδατε, αλλά όσοι το είδατε θα το θυμάστε για καιρό... Μάχιμος ακόμα.

Ο Γκάρλιας, μετά τις δηλώσεις του στυλ δε θα βάλεις γκολ μπροστά μου, το πέρασε σε νέο επίπεδο. Ο μικρός άραβας δεν ήξερε που έμπλεξε, και δεν έχει μάθει να τραβάει χειρόφρενο όταν το καμάρι της Δράμας τον πλησιάζει. Πάει να τον περάσει ο μικρός, τρώει μια κλωτσιά που άλλους θα τους είχε στείλει σπίτι, και μετά ο μακρυμάλης λέει τα μυθικά του, του στυλ, να μάθει το κωλόπαιδο να ξέρει τόση μπάλα!!!! Θεικές δηλώσεις...

Αν γνωρίζει κανείς που βρίσκεται η Ελπίδα, ας μας πει. Γιατί η Ελπίδα είναι η μόνη που γνωρίζει που είναι ο Θεόφιλος. Μετά από μια εβδομάδα που δεν ήρθε, και ήταν ημιδικαιολογημένος (ο οποιοσδήποτε μπορεί ξαφνικά να κωλήσει στην τουαλέτα, για οποιοδήποτε λόγο), ο συμπαθής Τσατσένκο των Άμπαλων μας έριξε ένα πιστόλι σαν του Λουκι Λουκ μεγάλο. Ίσως φταίει το φεγγάρι, που ήταν τόσο μεγάλο την περασμένη εβδομάδα, ίσως κάτι άλλο, δε θα μάθουμε ποτέ. Γι αυτό θα πάρουμε τηλέφωνο την Ελπίδα.

Θα προσέξατε βέβαια ότι τα σκορ τώρα τελευταία είναι σε χαμηλά επίπεδα. Αυτό λοιπόν δεν οφείλεται στην αφλογιστία των επιθετικών – αν και εγώ κάνω ότι μπορώ για να βοηθήσω σε αυτό – αλλά μάλλον στους τερματοφύλακές μας, που παίζουν σε άλλο επίπεδο. Μπαλάρα. Και έχουμε και πληθώρα επιλογών στη θεση φέτος.

Που με φέρνει στο επόμενο σχόλιο. Οι επιλογές μας ενδέχεται και να αυξηθούν τις επόμενες εβδομάδες. Ομάδα με τρεις φυσιοθεραπευτές στις τάξεις της, και τον Κτηνίατρο πάντα δίπλα, δε νοείται να έχει τόσους τραυματίες. Ούτε ο Κωστίκας με το Γιωρίκα να έπαιζαν δε θα χτυπούσαν έτσι. Έχουμε και λέμε. Τράβηγμα ο Άπος, τράβηγμα ο Χουντής, τράβηγμα ο Αρμάος (αυτό ήταν μια θετική εξέλιξη, γιατί συνήθως βγαίνει νωρίς από κράμπες... να έρθεις να σου πω πως μου πέρασε εμένα το συγκεκριμένο πρόβλημα), τράβηγμα ο παππούς, τράβηγμα και ο Σάμερ. Νομίζετε ότι τελειώσαμε; Λάθος. Αυτοί ήταν μόνο από τη μία ομάδα. Τσίμπημα εγώ. Εδώ τελειώσαμε... Αν προστεθούν σε αυτούς οι: Έντι, Φώτης, Γιάννης και Νικολαΐδης που δήλωσαν τραυματίες, καταλαβαίνετε ότι μάλλον πρέπει να επιστρέψουμε στο γήπεδο του Aspetar, για να είμαστε κοντά στη βάση μας.

Ο Χουντής συνεχίζει να μας χαρίζει απλόχερα μοναδικές στιγμές. Και δεν αναφέρομαι στα εντός του γηπέδου επιτεύγματά του, αλλά στις ατάκες του. Η τελευταία ήταν μοναδικά θεική. Οι ομάδες λοιπόν, ήταν ίσες με άνισους τερματοφυλακες!!!! Oh my God, που λένε και στο χωριό μου...

Ένα τελευταίο σχόλιο. Έτσι όπως πάμε, σελίγο θα εχουμε λιγότερους υγιείς παίχτες και από τα εισιτήρια που κόβουμε. Κι αν δείτε το τελευταίο ρεπόρτ των εισιτηρίων, αυτό δεν είναι πολύ ενθαρρυντικό...
Πάω W τώρα... 

&

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------